Voor ik dit verhaal begin is er één ding wat jullie over Kameroen moeten weten; vanaf het midden tot het zuiden van het land zijn de mensen extreem Christelijk. En ze geloven extreem in demonische krachten en hekserij, of eigenlijk een soort van voodoo. Zo sterven mensen niet aan aids of kanker, maar aan vergiftiging (dat kan makkelijk 3 jaar duren, geen probleem). In het Noord-Westen van Kameroen wordt de vrouw levend met haar overleden echttgenoot begraven 'uit traditie'. Toen ik vroeg of dat ook andersom gebeurt als de vrouw overlijdt moest mijn tafelgenoot heel hard lachen. Blijkt nog maar eens dat ik een tikkeltje te geëmancipeerd ben voor dit land. Soms wordt de vrouw van een overleden man ook beschuldigd van de dood van haar man. De vage klachten van aids of kanker worden dan uitgelegd als hekserij. Om haar onschuld te bewijzen moet de vrouw dan het water waarmee het lijk is gewassen opdrinken (en dat is echt superranzig en stinkt als een malle). Als dat haar lukt dan heeft ze haar onschuld bewezen.

Goed, dit is dus niet iets wat alleen de mensen in kleine dorpjes geloven, maar eigenlijk bijna iedereen gelooft in hekserij. Zo ook Lydia, de nicht van het gezin waar ik 's avonds altijd mijn Afrikaanse maaltje naar binnen schuif. Lydia is een slimme meid van 27 die gestudeerd heeft en net teruggekomen is uit Nigeria omdat ze daar een aantal businessclasses gevolgd heeft. Ze ziet er hip uit en de eerste keer dat ik haar ontmoette zat ze Mission Impossible te kijken, dus ze leek me wel redelijk ‘westers'. Ondertussen is ze ook heel streng Christelijk, een beetje vergelijkbaar met de hoedjes en zwartekousen kerk in Nederland.

Ze was me dinsdag aan het vertellen dat het niet goed is om een broek te dragen als vrouw (juist op het moment dat ik mijn spijkerbroek aanhad, dat is natuurlijk helemaal uit den boze). Daarnaast was het ook best dom dat ik geen hoed had meegenomen want je moet je hoofd bedekken als je bidt. Ik probeerde haar te vertellen dat ik toch echt in God en Jezus geloof en echt Christelijk ben, maar dat ging er bij haar niet helemaal in. Juist op dat moment kwam er een joekel van een krab het huis binnenlopen. Even ter visualisatie: het huis van Lydia ligt minstens een kilometer van de rivier af en is de laatste van een rijtjeshuis met een dikke betonnen schutting eromheen. De krab heeft dus redelijk wat meters moeten maken.

Mijn eerste reactie toen ik dat gigantische beest van 20cm breed en 10cm hoog zag was: voetjes omhoog! Lydia's eerste reactie was: The blood of Jesus! Haar gebed werd als een wonder onmiddelijk verhoord en het beest stopte met rennen. Dat was het moment waarop Lydia de geestelijke oorlog verklaarde. Ze bleef bidden en commanderen dat de krab (de demoon) het huis van God moest verlaten. De krab zat ondertussen nog steeds stil en krimpte steeds meer ineen. Lydia tierde door en wist ondertussen ergens een TL-buis vandaan te vissen. Daarmee heeft ze vervolgens de krab kapotgeslagen. Dat duurde een flinke tijd want, man, wat was die krab groot! Ik heb er helaas geen foto van want ik was nogal bang op dat moment, maar als ik zeg: scharen van 10 cm...

Na afloop van de demoonuitdrijving vertelde Lydia dat ze al een paar dagen last had van demonen die haar probeerden aan te vallen, in haar dromen, in de vorm van katten, nu de krab. Voor haar was het duidelijk dat de duivel de aanval op haar had ingezet. Uiteindelijk heeft ze de krab verbrand. Ik heb nog flink wat tips gekregen om me te weren tegen kwade invloeden. Altijd bidden voor het slapen gaan, zodat de demonen je niet aanvallen in je slaap. Altijd bidden voor het eten, want stel dat je moeder je vergiftigt. (Mama, ik hoop dat je dat nooit van plan bent..?)

De beleving van kwade machten en hekserij leeft hier veel meer dan in het westerse christendom. Ik probeer er geen oordeel over te vellen, want ik heb geen idee wat nou wel waar is of wat niet. Mijn eerste gedachte was: Jo, wat een joekel van een krab, wat doet die hier nu? Lydia's eerste gedachte: de duivel probeert me aan te vallen. Wie er gelijk heeft? Geen idee. Maar uit deze situatie blijkt wel dat het helemaal niet verkeerd is om je vertrouwen op God te stellen, denk ik. Hoewel ik me niet helemaal kan vinden in de slogan die ik in het ziekenhuis heb zien hangen: PUSH - Pray Until Something Happens.