Op het moment dat ik deze blog schrijf doet zowel de kraan als de elektriciteit het niet. Hier zit ik dus, om half 10 's avonds, in het pikkedonker zonder water om me normaal te wassen. Op zich is het best goed leven zonder een van de twee (geloof me, afgelopen weken waren een aaneenschakeling van uitvallende elektriciteit en kranen waar geen water uit komt. Zelfs niet vies water met dode mieren en spinnen, zoals ik in mijn vorige blog schreef). En dan kan je nog het beste zonder water (want daarvan kan je een voorraadje uit de put verslepen) maar dat het allebei tegelijk weg is nu, vind ik wel een beetje flauw van Afrika. Ik ben tenslotte wel een verwend westers meisje. Aan de andere kant denk ik dat ongeveer de helft van Kameroen op deze manier leeft; zonder elektriciteit of een watertap in huis, dus voor de ultimate-Cameroon-experience is het wel weer goed. En ook om mijn blind-typen te oefenen.

Oke, tot zover het geklaag. De laatste 3 weken van januari ben ik alleen in het guest house in Banga, omdat Lorraine (mijn begeleider in het ziekenhuis) vanaf de 10^e zwangerschapsverlof had en alle Nederlandse stagairs op dit moment aan het reizen zijn. Hoewel, alleen is een relatief begrip; vriendjes Joekel Kakkerlak en Joekel Spin zijn altijd in de buurt om me gezelschap te houden. Even een funfact tussendoor; Lorraine was uitgerekend op de 13^e. Ik vroeg haar of het hier normaal was om tot 3 dagen voor de bevalling door te werken, maar dat was het volgens haar ook niet. 'I just really love my job'. Omdat ik zonder echte begeleiding niet in het ziekenhuis mag werken omdat ik geen co-assistent ben bestaan deze weken dus uit: zelfstudie! Lekker alle interviews die ik heb gedaan transcriberen, artikelen lezen en samenvatten en een deel bachelorverslag schrijven. Maar omdat dit 24/7 natuurlijk hartstikke saai is leken me deze weken uiterst geschikt om eens goed de Afrikaanse cultuur te leren kennen. Zo heb ik na 1,5 maand daadwerkelijk mijn eerste echte Afrikaanse maaltijd gehad. Dat is niet omdat ik het bewust aan het vermijden was, maar omdat ik 1,5 maand heb samen gewoond met andere Nederlanders en we ons eigen eten kookten. En ja, dan maak je toch de dingen die je kent. Bovendien zijn de restaurantjes waar Afrikaans eten wordt verkocht echt niet te herkennen. Vaak moet je eerst een steegje door en dan ergens achter langs en dan kom je in het restaurantje. En dan is er geen menukaart maar een beetje een wat-de-pot-schaft idee.

Ik was van tevoren heel vaak gewaarschuwd voor het eten van Kameroen. Het zou smakeloos, vettig, veel, ongezond en met veel te veel peper zijn. Maargoed, toen ik eenmaal mijn eerste bordje okohombo met fufucon op had (zijn jullie al aan het googelen?) vond ik het echt superlekker! Het is inderdaad waar dat een standaard Kameroens maal bestaat uit een beetje groente, een beetje vlees en veeeeeel koolhydraatbommetjes zoals cassave of yam (de grote broer van de aardappel). Maar omdat ik vegetariër ben weet ik er altijd wel voor te zorgen dat ik meer groente en minder cassave krijg, zonder mijn gastheer te beledigen.

Af en toe ga ik bij zusters uit het ziekenhuis eten, en dan zorg ik dat ik wat eerder ben zodat ik kan zien hoe ze alles koken. En ik heb een buurvrouw die helemaal door het dolle is dat ik haar eten lekker vind. Ze heeft al veel stagiairs haar traditionele eten voorgeschoteld, maar de meesten vonden het of te heet, of gewoon niet lekker. Dus elke keer als ze ziet dat het bordje wat ze me gegeven heeft leeg is, loopt ze ongeveer 10 minuten te tieren over dat ze het zo leuk vindt en dat er voor mij maar 1 andere stagiair is geweest die alles lustte, en dat heeft blijkbaar een grote indruk op haar gemaakt, ghehe.

Verder probeer ik ook het een en ander aan Pidgin te leren. Dat is de meest voorkomende taal van Nigeria en Kameroen en eigenlijk meer een dialect van het Engels dan een echte taal. De kolonisten hebben deze taal verzonnen om makkelijk te kunnen communiceren met de Afrikanen, en is dus een mengelmoesje van Engels en Afrikaanse woorden. Maar omdat ik dus goed Engels spreek, lukt het me echt niet om Pidgin te spreken, hoewel verstaan inmiddels gelukkig wel gaat. En bovendien klinkt Pidgin ook pas echt gaaf als je her en der een random Afrikaans geluidje tussen de woorden door gooit, als eyoooo, wèèh of, deze vind ik de mooiste, mamamiiii voor als je heel verbaasd bent. Wat ik ook superleuk vind is dat als mensen iets leuk vinden, ze ook echt schaterlachen en in hun handen gaan klappen terwijl ze dubbel liggen. Deze Pidgin lessen krijg ik van een aantal Kameroenezen maar mijn trouwste leraar is toch wel Gaston, een 19 jarige jongen die in Banga town woont en elke keer als ik Pidgin probeer te praten helemaal dubbel ligt omdat mijn uitspraak zo raar is. Hij op zijn beurt wil ook graag Nederlands leren, maar het zinnetje dat hij het beste weet te herinneren is toch wel 'Ikgh ghou fan jouw'.

Even een snelcursus voor jullie, om een indruk van Pidgin te krijgen:

Eyo whiteman, how for you? = Hoi Marloes, hoe gaat het met je?
I de fine = het gaat goed
Chop = eten
Mimbo = drinken
Charge = bier (geniaal toch!)
I de go for market, house, Muyuka = Ik ga naar de markt, huis, Muyuka
Eyo bo wèèh = hee vriend(in)!
Whiteman country = Europa
Asha = het spijt me voor je, maar wordt in alle mogelijke situaties gebruikt. Je kan het zeggen tegen iemand bij wie zijn been geamputeerd wordt, maar mensen roepen het ook regelmatig naar me als ik aan het hardlopen ben. Ik denk dat ik er wel heel rood en zielig uit moet zien...

Ja, ik ben dus sinds kort begonnen met hardlopen! Ik werd helemaal gek van het stilzitten thuis en de hele dag achter mijn computer zitten dus ben ik op een dag maar gewoon begonnen met rennen. Na een paar dagen begonnen de mensen in het ziekenhuis ook te merken dat ik elke dag een stukkie aan het rennen was, en na een paar dagen had ik een daadwerkelijk hardloopclubje bij elkaar verzameld. Nu ga ik vaak 's middags tegen een uur of 5 rennen met mijn buurjongens. Het is dan nog steeds 35 graden, maar dat vind ik fijner dan heel vroeg 's ochtens, want op zondagochtend 6 uur ren ik samen met een aantal zusters uit het ziekenhuis. Volgens hen kan het echt niet later, want dan komen we te laat voor de kerk. Ach, zo blijkt maar weer dat sporten inderdaad het beste recept is tot contact met de lokale bevolking. Wie weet ga ik volgend jaar wel mee met een reis van Athletes in Action!

Over zusters gesproken, vorige week ben ik voor het eerst op een echt consult geweest in het ziekenhuis. Dat was wel een hele ervaring. Ik geloof dat ik al eerder wat geschreven heb over de inefficiëntie van het ziekenhuis in vergelijking met een consult in Nederland, maar nu mocht ik het persoonlijk meemaken. Ik had alleen een recept nodig voor een zalfje, maar toen ik dat zei in de apotheek werd ik gelijk doorverwezen naar de wachtkamer om de dokter te kunnen zien. Nadat ik een half uur gewacht had werd ik geroepen door een paar zusters. Zij gingen een consultatie boekje voor me maken. Er werd niet gevraagd waar ik precies voor kwam, maar ze gingen allemaal standaard dingen opmeten, zoals mijn temperatuur, gewicht, bloeddruk en hartslag. En dat allemaal voor een zalfje! Daarna werd ik weer terug gestuurd naar de wachtkamer en werd ik na nog een half uur geroepen door de dokter. Na 3 minuten stond ik weer buiten met het recept, maar ik ben er van overtuigd dat ik net zo goed even langs de apotheek had kunnen gaan. Dan was ik uberhaupt 3 minuten kwijt geweest in plaats van anderhalf uur. Maar zo werkt het niet in het ziekenhuis in Banga.

Al met al heb ik het dus best naar mijn zin hier, zo als enige Nederlander tussen alle Kameroenezen. Aan het einde van de maand ga ik verhuizen naar Douala om daar het tweede deel van mijn onderzoek te doen. Ik heb al een leuke kamer gevonden in een klein hotelletje, en de mensen die ik in Douala heb ontmoet vind ik erg aardig. Wel gek om mijn tijd in Banga af te sluiten, maar aan de andere kant heb ik er ook erg zin in om in de grote stad te gaan wonen, en de andere kant van Kameroen te leren kennen. Zal vast heel anders zijn dan het leven hier in het kleine Banga Bakundu.