Afgelopen week had ik een week vrij gekregen in het ziekenhuis; 'To celebrate Christmas' zoals Lorraine zei, en zodoende ben ik samen met mijn huisgenootje afgereisd naar de Extreme North Province, wat zoals te verwachten helemaal in de top van Kameroen ligt. Het noorden van Kameroen is een stuk dichter bij de woestijn en erg droog en stoffig, eigenlijk een grote savanne. Daar ligt ook Wasa National Parc, het enige park van Kameroen waar safari's te doen zijn zoals je die van de televisie kent. De planning was om in deze week én een safari te doen én de indrukwekkende rode bergen van het noorden te verkennen. De reis er naar toe duurt echter 2 dagen, áls alles goed gaat. Met kerst had ik weer beloofd in de South-West Province te zijn, dus het zou er nog om spannen of alles zou verlopen zoals we bedacht hadden...

Als je geluk hebt is de reis naar het noorden in 2 dagen te doen. Dat wil zeggen: reizen van Banga naar Yaoundé, (de hoofdstad) in een uur of 6 à 7. Dan de nachttrein van Yaoundé naar N'Gaoundéré die, als alles goed gaat, ongeveer 13 uur duurt. Vervolgens pak je in de ochtend dan een bus vanuit N'Gaoundéré naar Maroua en die reis duurt een uur of 10. Dan ben je dus, als alles goed gaat, de tweede dag rond het diner in het extreme noorden. Áls alles goed gaat.

We hadden van wat huisgenoten die eerder naar het noorden gereisd waren gehoord dat je het beste van tevoren kunt reserveren voor een ticket in de nachttrein, omdat je dan gegarandeerd een bed hebt. Als je dat niet deed was het alsnog geen ramp, dan kon je sowieso wel mee met de eerste klas (type vliegtuigstoel). We maakten ons dus niet al te veel zorgen, maar wilden voor de zekerheid toch reserveren. Er was echter 1 probleem van redelijk essentieel belang: reserveren kan alleen vroeg in de ochtend aan de balie van het treinstation, in Yaoundé dus. En aangezien wij 6 á 7 uur verwijderd waren van Yaoundé, is dat niet echt ideaal. We hebben een kennis die daar woont gebeld of hij misschien de reservering voor ons wilde doen, en zodoende stond hij de ochtend van ons geplande vertrek om 5 uur 's ochtends in de rij om de reservering te doen. Wij hadden er niet echt bij stil gestaan dat het vanwege kerst veel drukker dan normaal zou zijn, door alle mensen die naar hun familie wilden reizen. Onze kennis heeft uiteindelijk dus meer dan 3 uur voor ons in de rij gestaan. Bij de balie kreeg hij te horen dat alle tickets uitverkocht waren tot 3 dagen later. Wij zaten ondertussen in de bus naar Yaoundé en probeerden uit alle macht de Hakuna Matata mentaliteit te bewaren, want als we die avond niet konden vertrekken zou dat de veel-te-strakke-planning-voor-een-land-in-Afrika-waar-het-openbaar-vervoer-extreem-ruk-is compleet in de war gooien.

Nu moeten jullie weten dat Kameroen in 2007vverkozen is tot meest corrpute land ter wereld. Dit betekent dus dat alles (echt álles) mogelijk is als je de juiste connecties, huidskleur en het juiste banksaldo hebt. Aangekomen bij het treinstation werd ons in eerste instantie de toegang geweigerd omdat het al laat in de middag was en we geen treinticket hadden. Een lieve glimlach en een zielig verhaal later konden we toch naar binnen. Daar begon onze zoektocht naar ‘belangrijke personen' die ons zielig genoeg zouden vinden om ons alsnog in de trein te krijgen. In eerste instantie hadden we weinig succes. Iemand van de security zag het wel zitten om een blanke vriend te hebben en wilde graag mijn telefoonnummer. Dat kwam mij wel weer goed uit, dus probeerde ik een deal te sluiten; ik een plek in de trein, hij mijn nummer. Helaas leidde dit tot niks. De beste man heeft mijn nummer dus ook niet gekregen.

Een half uur voor vertrek van de trein, na 2 uur proberen, hadden we nog steeds geen ticket en werd de Hakuna Matata mindset vervangen voor paniek. Daarom gooide mijn blonde reisgenoot haar losse haren in de strijd en zodoende spraken we 5 minuten later met de big boss himself, die een hele tirade hield tegen zijn personeel over dat ‘de witte meisjes' schandalig behandeld waren en dat we een ticket moesten krijgen en wel nu! Uiteindelijk konden we door zijn hulp in het restaurant van de trein verblijven. De lichten gaan daar weliswaar niet uit, en de muziek blijft ook de hele nacht aan, maar hey, we zaten in de trein. Eigenlijk zou ik een grote hekel moeten hebben aan corruptie, maar zolang je degene bent met de juiste connecties is het toch wel érg handig.

De volgende dag bereikten we in de avond Maroua, de hoofdstad van de Extreme North Province. Daar heb ik een handycraftmarkt bezocht, een safari geboekt en een flink stevige buikgriep ontwikkeld. Gevolg was dat ik de eerste helft van de week drukker was met mijn eten er weer uit werken dan genieten van de savanne met zijn giraffes, antilopes, leeuwen en pumba's. Het Noorden is trouwens ontzettend islamitisch, dus veel van kerst heb ik daar niet meegekregen. Van de gebeden heb ik wèl veel meegekregen: om 4 uur 's nachts brult een luide stem voor de eerste keer zijn allah ahkbar door de stad, maar ook om 7 uur, 12 uur, 4 uur en met zonsondergang zijn er gebeden. De chauffeurs van de bussen tussen Maroua-N'gaoundéré zijn voor zover wij het meekregen brave moslims, want vaak werd de bus zomaar even stil gezet. Als we dan vroegen wat er aan de hand was, zeiden onze medereisgenoten: 'Oh, de chauffeur moet even bidden'. Hij waste dan snel zijn voeten en gezicht en vloog de dichtsbijzijnde moskee in. Na een kwartier was hij klaar en konden we weer verder reizen.

De tweede helft van de week stond met name in het teken van op tijd terug komen in het zuiden voor kerst. Inmiddels was het nog drukker geworden voor de nachttrein, en toen wij om 6 uur 's ochtends aansloten in de rij voor een kaartje merkten we al gauw dat het verloren zaak was. Tijdens het wachten werden we aangesproken door een man die David heette. 'Hey, do you already have somebody to help you with the tickets?' Hij beloofde ons dat we dezelfde avond nog met de trein zouden kunnen gaan mits we hem het dubbele zouden betalen. Het was inmiddels 23 december, en vanuit Yaoundé waar de trein aan zou komen was het nog minstens een dag reizen naar het zuiden. We hebben David dus het dubbele betaald omdat we echt met kerst terug wilden zijn. Eerst probeerde hij via allerlei wegen voor te dringen in de meterslange rij. Toen dat niet lukte probeerde hij de baas van het treinstation in N'Gaoundéré ('He's my friend, he's my bro!') over te halen ons de tickets te geven die op naam van iemand anders gereserveerd stonden maar nog niet opgehaald waren. Dat lukte ook niet, dus besloot hij ons door de ingang te smokkelen om ons illegaal mee te laten reizen, maar de bewaking bij de ingang bleek toch niet zo'n goede vriend van David te zijn als hij van tevoren had ingeschat. Conclusie van het verhaal: om half zeven 's avonds reed de trein weg zonder ons. Wij kregen ons geld en minutenlange beloftes over dat het morgen écht zou lukken.

De volgende morgen werden we om 6 uur 's ochtends wakker gebeld door David; hij had tweedeklas kaartjes kunnen krijgen. In eerste instantie wilden we niet weer in zijn praatjes trappen, want als we de trein weer zouden missen, zouden we pas 26 december in het zuiden zijn. Toen we David weer zagen bleek hij daadwerkelijk de kaartjes te hebben, en nog legaal ook! Hij had een paar vrienden van hem met kopieen van onze paspoorten vanaf 4 uur 's ochtends in de rij laten wachten. Uiteindelijk konden we dus toch met de trein die avond, en zodoende heb ik kerstavond doorgebracht op een keihard minibankje met Celine Dion die bij wijze van achtergrondmuziek al haar misère eruit gooide. 25 december heb ik de hele dag in de bus gezeten om 's avonds Lorraine en haar familie te bezoeken voor Kerst. Dat wordt in Kameroen niet zo uitgebreid gevierd als in Nederland. Sommige families vieren het met elkaar, anderen negeren het gewoon een beetje. Je komt nergens versiering tegen en kerstliedjes hoor je ook zelden. Ik heb wel de hele avond van eerste kerstdag emmanuel tv gekeken, wat de oma van Lorraine helemaal geweldig vond. Emmanuel tv is de zender die nonstop dingen over prophet TB Joshua uitzendt. Hij is een beroemde dominee in Nigeria en eigenlijk bekend over de hele wereld. Zo kon ik toch nog een beetje de kerkdienst inhalen die ik jammer genoeg moest missen door de vertraging. Het was dus niet echt de kerst die ik me van tevoren had voorgesteld. Bij wijze van compensatie luister ik vandaag al de hele dag kerstmuziek op mijn computer :-).

Quote van de week: De mensen in Kameroen vinden dikkertjes echt heel mooi. In het ziekenhuis hangt overal de waarschuwing: 'Obesity is not a sign of good life! It can harm your health in serious ways!' De oma van Lorraine bekijkt me eens goed en vindt me eigenlijk wel wat mager, maar ze stelt me gerust 'Zodra jij kinderen gebaard hebt zul je echt heel dik worden! Dat kan ik zien aan je stevige benen.' Ik hoop héél erg dat ze ongelijk heeft.