Zoals beschreven in een eerdere blog, is het voor Afrikanen gebruikelijk om Europeanen whiteman te noemen. Zo gebeurt het mij regelmatig dat ik nietsvermoedend over straat loop, en ineens ergens achter me een verlegen ‘waiman' hoor. Als ik dan niet gelijk reageer, wordt het steeds luider: ‘Waiman.' ‘Waiman!' ‘WAIMAN!!' Vaak wordt dit door kleine kinderen geroepen en het geeft me een aantal gemixte gevoelens:

• 1. Dat ik éen of ander ontzettend belangrijk persoon ben waarvan de kinderen heel graag aandacht willen
• 2. Dat ik het kneuzerige zielige jongetje van de klas ben, die ze opwachten en uitjouwen. Klaar om me flink in elkaar te slaan.
• 3. Dat ze zich ernstig afvragen: ‘Jij bent wit! Weet je wel dat je wit bent? Het is te bizar voor woorden dat jij zo'n bleekscheet bent!'

Het ligt dan ook volledig van mijn stemming af van die dag hoe deze aandachtsvraag/beschuldiging/constatering overkomt. Soms, héél soms, wanneer ik net een beetje chagrijniger ben dan anders, heb ik wel eens de neiging om ‘Blackman!' terug te roepen. De reactie van de kinderen kan in dat geval ook gemixt zijn:

• 1. De kinderen moeten giechelen en rennen verlegen weg (scenario VIP)
• 2. De kinderen roepen nog veel fanatieker door (scenario kneus van de klas)
• 3. De kinderen houden abrupt hun mond en kijken me met grote ogen aan (‘Hoe bedoel je, ben ik zwart?!'

Goed, tot zover het verhaal over de waiman (wat ik trouwens best als een belediging ervaar want ik word al lekker bruin met het Afrikaanse zonnetje!) Voor Kameroenezen maakt dat trouwens niks uit, zij vinden Chinezen en Arabieren ook waiman. Gisteren was ik in Munyenge, een mini plaatsje zonder elektriciteit of water, 2 uur rijden over de meest erge horror-weg die je je kunt voorstellen met alle kuilen, heuvels en stof. Ik kwam uit de auto met een blaas die op knappen stond en een plakhoofd met een laagje zweetstof en een broek die oorspronkelijk beige was, maar mettertijd roder en roder van het stof geworden was. Goed, mijn punt is dus dat Munyenge ontzettend moeilijk te bereiken is en dat de meeste kinderen daar nog nooit een waiman gezien hebben. Zodra ik door het dorp liep, gingen die kinderen dus helemaal los. Ik liep naast de accountant van het ziekenhuis en vertelde dat ik me altijd zo gek voel als ik zo nageroepen word. Daarop antwoordde de accountant: ‘In Europe you also have places where there are only whitemen right? So when you see a blackman you shout blackman at them ofcourse.' Nou, meneer de accountant, ik moet u teleur stellen, zo zit Europa toch niet helemaal in elkaar.

Laatst kreeg ik een verzoekje van het thuisfront of ik wilde omschrijven hoe het leven in Kameroen er uit ziet, en ik dacht dat dit ook wel leuk is voor mijn bloglezers om te weten. Eigenlijk is er niet echt een peil op te trekken wat het ritme is van de Kameroenezen. Wat vaststaat is dat ze allemaal verschrikkelijk vroeg op staan. De meesten gaan elke morgen om 5 uur naar de kerkdienst. De dag shift in het ziekenuis begint om 8 uur, maar om 7 uur houdt de administrator van het ziekenhuis een ‘morning devotion', wat eigenlijk neerkomt op een kerkdienst van een uur met een flinke preek en liederen die tot in de oneindigheid worden herhaald. De administrator is de baas van het ziekenhuis en ook de predikant van de apostolic church in Banga. Shifts duren tot 5 uur, en in die tijd doen de artsen en zusters ongeveer het werk wat wij in Nederland in een uur of 3 of 4 zouden doen. Bezoekers komen niet op afspraak, maar allemaal tegelijkertijd.

Ik zit vanwege mijn onderzoek vaak bij de maternity, waar zwangere vrouwen op consult komen en bevallen. Daar wordt op woensdag altijd de check up gedaan bij zwangere vrouwen. Dit gaat meestal om een groep van rond de 20. Ze zijn dan allemaal om 9 uur 's ochtends aanwezig. Ze worden dan allemaal omstebeurt gewogen. Als dat klaar is, wordt de bloeddruk bij allemaal gemeten. Als dat klaar is, wordt één voor één bloed afgenomen. Als de zuster klaar is met alle vrouwen, worden de consultboekjes doorgegeven aan een andere zuster die debuik en de hartslag van het kindje controleert. Dit gebeurt weer per persoon, na elkaar. Niks geen afspraak van een half uur op woensdagochtend, even snel tussen je werk door. Deze vrouwen trekken hun hele dag uit voor de check up.

Zo wordt wel meer geregeld in het ziekenhuis; mensen die naar de huisarts gaan maken van te voren geen afspraak. Ze komen gewoon en wachten totdat ze aan de beurt zijn. Dat kan wel eens een halve dag duren ja, maar geduld is survival technique number one in Kameroen!

Goed, om verder te gaan met de dag van een ziekenhuis medewerker, lunchen is niet gebruikelijk in Kameroen, dus de eerste keer dat men eet na het ontbijt is rond een uur of 7 tijdens het diner. Vaak wordt er nog gekookt op houtvuurtjes. Soms binnen als er ruimte is, maar vaak buiten. Dingen die hier gebruikelijk zijn om te eten zijn cocojam, rijst, fufu, gari, kip en (gedroogde) vis. Cocojam is een wortel van een plant die smaakt als aardappel maar wat harder van structuur is (een beetje een uitgedroogde aardappel feeling zegmaar). Cocojam wordt vaak gegeten met stoofpot. Fufu doet een beetje denken aan couscous en is gemaakt van maismeel. Gari wordt gemaakt van cassave. Kip koop je levend, doodt je zelf, stop je met veer en al in de pan (dan koken de veren er zo makkelijk af) en eet je volledig op, tot de organen en botten aan toe. De galblaas wordt echter niet opgegeten, dat is namelijk heel bitter. Gedroogde vis vind ik gewoon goor. Gelukkig is er ook veel verse vis, waarvan de ogen volgens Kameroenezen het lekkerst zijn, maar dat heb ik nog niet durven proberen. O, ik zou bijna vergeten te vertellen over mijn nieuwe favoriet in etensland: fishpie! Dat is een deegpakketje met daarin een prutje waarvan ik geen idee heb wat het is, maar er zit in ieder geval vis in. Je kan het overal kopen op elke straathoek, voor iets van 15 cent en het is echt heerlijk! Zuivel is heel moeilijk te krijgen, alleen als mini verpakking met ont-zet-tend veel suiker. Melk wordt gemaakt van melkpoeder. Mijn dagelijkse bakje yoghurt ben ik denk ik wel het meest aan het missen nu.

Ja, en dan moet er natuurlijk ook nog gewassen worden. Een dagje niet wassen is hier niet echt een optie. Wij in het guest house hebben veel geluk met onze douche, maar eigenlijk gebeurt het hier in de rural area's het meest dat mensen zich gewoon met water uit een ton en een emmertje wassen. Ik ben er ook achter gekomen dat er superveel dorpjes bestaan waar dus geen elektriciteit en stromend water is. Beeld je maar eens in hoe leven er dan uitziet.

Ik heb er eigenlijk geen idee van hoe laat de mensen hier gemiddeld slapen. Ik ga meestal rond een uur of 10, half 11 naar bed omdat de hitte je echt compleet uitput, maar ik geloof dat mijn buren daar geen last van hebben. Ik ga naar bed en sta op met CNN die keihard uit de tv knalt. (Niet veel mensen hebben een tv, en dan uitgerekend de buren..) Ik blijf in ieder geval goed op de hoogte van het nieuws, zal ik maar zeggen. Van een andere buurvrouw weet ik dat ze altijd om 8 uur al slaapt omdat ze om 4 uur 's nachts op staat. Het is een beetje afhankelijk van de persoon hoe laat je gaat slapen denk ik. Voordeel van een zwarte huid is dat er geen wal onder hun ogen te bespeuren valt!

Quote van de week: Claire en Rosanne, twee co-assistenten zijn klaar met hun stage en gaan weer naar Nederland. Emilia, onze buurvrouw en schoonmaakster belooft een traditioneel Kameroenees afscheidsdiner te koken, mits wij de boodschappen doen. Het traditionele eten in Kameroen is heel vet , dus we vragen voor de zekerheid hoeveel olie Emilia denkt te gebruiken. Zij antwoordt: 'Oh, helemaal niet veel deze keer, maar een halve fles!'