Welcome! You're welcome! Welcome to Africa, how did you sleep this night? And how are the mosquitoes? Het eerste wat me opvalt hier in Kameroen is dat iedereen echt ontzettend aardig is. Al ontmoet je de bakker of de elektricien, iedereen wil je welkom heten en even een praatje met je maken. Ik val natuurlijk ook wel heel erg op omdat letterlijk iedereen hier zwart is. De mensen hebben dus gelijk door wanneer er een nieuwe whiteman (spreek uit als waiman) gearriveerd is in The Apostolic Hospital Banga Bakundu. Hier zal ik de komende twee maanden verblijven in het guest house, samen met een aantal andere whitemen die er al wat langer zijn dan ik.

Het guest house is voor Nederlandse begrippen heel primitief, met een kraan en douche met alleen koud water, en mocht de watertoevoer uitvallen een paar grote tonnen reservewater. Aan het plafond hangen peertjes en tl-buizen, hoewel die het niet altijd doen omdat ook de stroom regelmatig uitvalt. Gelukkig wonen we op het terrein van een ziekenhuis, dus er is een generator voor als de stroom langer dan een half uur uit is. Alles is het meest basic wat je je kunt voorstellen. We hebben precies 8 borden voor de 8 personen die er nu zijn en ook precies 8 glazen. Het is dus noodzakelijk om gelijk af te wassen na het eten. Dat moet sowieso, anders stikt het binnen no time van de mieren op het keukenblad. Er is geen wasmachine, dus dat wordt de komende maanden handwasjes doen.

Het kromme van de hele situatie is dat ons guesthouse voor Kameroenese maatstaven juist superluxe is.De meeste mensen hebben geen stromend water in hun huis en moeten er maar mee dealen als de stroom een paar uur uitgevallen is. Dat maakten Mayke (een whiteman die hier voor haar studie antropologie is) en ik ook mee toen we dit weekend na mijn aankomst naar Limbe gingen. We sliepen in een hotel waar om de haverklap de lichten uitsprongen, en in onze kamer zat geen raam. Ik was natuurlijk ook zo dom geweest om mijn zaklamp in het guesthouse te laten liggen, dus dat werd allemaal knap lastig met het schrale licht van mijn mobieltje. Wel lekker gezwommen in de zee (met zwarte stranden, van vulkaan zand, heel mooi!) en een glimp meegepakt van het nachtleven van Limbe.

In het ziekenhuis werk ik samen met Lorraine, die zuster is voor Give Milk Stop Aids. Zij heeft dus gesprekken met zwangere vrouwen die HIVpositief zijn of ze vervangende melk of borstvoeding willen geven. Gelijk gisteren, op mijn eerste werkdag, kwam er al een vrouw (of eigenlijk een meisje van 16) op gesprek bij wie ik gelijk mijn proefinterview mocht afnemen. Wat echt supervet was, is dat ze aan het begin van het interview nog stellig borstvoeding wilde geven, maar aan het einde toch de vervangende melk wilde geven. Supervet is misschien het verkeerde woord, omdat dit meisje net te horen heeft gekregen dat ze seropositief is en moet kiezen wat ze haar kindje gaat geven.

Er heerst een groot taboe hier op HIV op het platteland. Ik heb een aantal mensen gesproken over hun opvattingen over HIV en ze vinden het allemaal een hele enge ziekte. Samuel, met wie ik zondag in Limbe was, zei dat hij waarschijnlijk zijn vrouw zou verlaten als ze seropositief bleek te zijn. Mensen zijn er heel bang voor, het wordt gezegd dat het in de lucht zit en ze hebben extreem veel angst voor besmetting via scherpe objecten, zelfs glazen. Toch weten ze dondersgoed hoe je het wel en niet kan krijgen, want dat wordt uitgebreid geleerd op school. Ik denk dat die opvattingen uit bijgeloof voortkomen, maar dat zal ik nog wel ontdekken als ik meer interviews gedaan heb.

Verder moet ik nog wel wennen aan het Kameroense leven. Alles gaat 10x langzamer en minder productief dan in Nederland, maar de hitte is natuurlijk ook 10x zo erg. 2x douchen per dag is geen overbodige luxe, net zoals 2x per dag een grondige smeersessie met deet tegen de muggen. Het eten is wel erg lekker en vers, op het brood na, wat wit en droog is uit de grote stad, en hier in de buurt vies zoet kleffig. Ben blij dat ik mijn vezeltjes heb meegenomen! De aankomst in Douala van het vliegveld was trouwens ook wel hilarisch, het was dikke chaos met lange wachtrijen bij de paspoortcontrole. Iedereen kan naar de luggageroom, waar dus ook allemaal mannen met trollys staan te wachten om je bagage te dragen. Ik ben denk ik wel 20x aangesproken door mannen of ze me moesten helpen. En als ik dan nee zei, dan vroegen ze of er iemand op me wachtte. En als ik dan bevestigend antwoordde, wilden ze me wel de weg naar buiten wijzen voor veel geld. En als ik dan nee zei, dan stonden ze al met de telefoon in de hand om een belletje te doen tegen betaling. En zo ging het maar door, je kan er vast wel een voorstelling van maken. Ach well, this is the african way of life!

Nu in eenmaal in het internetcafe zit moet ik nog het een en ander toevoegen aan deze blog, want de verhalen over het verkeer hier kan ik jullie niet onthouden! Om naar Muyuka te komen waar het internetcafe is, duurt ongeveer een half uur. Je komt er door aan de kant van de weg een auto aan te houden, die daadwerkelijk een taxi is, of op dat moment besluit om een taxi te zijn. Vervolgens ga je rijden, en gaanderweg komen er steeds meer mensen bij. Ik ben hier gekomen met 4 mensen op de achterbank (best krap, maar oke) EN 4 mensen op de voorkant. Op de passagiersstoel zaten ik en een andere man, en de taxi chauffeur zat samen met nog een man. En het past nog verdacht goed. Ik zie mogelijkheden voor filereductie in Nederland! De wegen zijn hier eigenlijk te goed voor hoe de mensen rijden. Ze hebben namelijk lang niet allemaal een rijbewijs, maar kunnen wel heel hard over het asfalt scheuren. De meeste snelheidsmeters zijn kapot, dus je weet nooit zo goed hoe hard je echt gaat, maar het verbaast me niks als we vaak zo rond de 140km/u rijden terwijl je bij de weg een kruising tussen de bebouwde kom en een 80 km weg moet voorstellen. De drempels zijn levensgevaarlijk hoog, dus om de kilometer moeten we heel hard remmen. Ook spannen mensen touwtjes over de weg als ze geld nodig hebben. Dat is dan een soort geimproviseerde tolweg. En alle mensen pikken het ook nog! Wanneer mensen toeteren kan dat betekenen:

• Ik heb nog plek in mijn taxi, kom er bij!
• Ik heb geen plek meer in mijn taxi, doei!
• Ga aan de kant!
• Pas op ik ga je inhalen in een bocht (deze toeter is ook bestemd voor de tegenliggers)
• Ik ga met 100 km p/u die fietser inhalen

Goed, you get where I'm going. Helemaal hilarisch is dat de Afrikanen in de taxi utgebreid in Pidgin over ons whitemen gaat roddelen (het dialect van Engels wat bijna iedereen hier spreekt). Ik kan er nu nog geen zak van verstaan maar de meiden die hier al wat langer zijn wel, dus dat levert nog wel een hilarische situaties op.

Goed, dat was m weer. Ik denk dat ik over een week weer een blog schrijf, want het is erg lastig om bij internet te komen. Veel liefs uit hot and spicy Cameroon!