Schorpioenen, Aids en Mount Cameroon

Schorpioenen

Laat ik maar beginnen met het drama van deze week. Ik ben gestoken door een schorpioen en dat doet PIJN! Vorige week woensdagmiddag hebben we met de Nederlandse stagiaires gevoetbald tegen de nursery school van Banga Bakundu (waar ik dus woon bij het ziekenhuis). Al met al was dat niet zo’n vreselijk succes want man, wat wordt je moe van achter een bal aan rennen als het 30 graden is. Ik besloot dus vroeg naar bed te gaan en lag om half 10 al te pitten. Ik sliep voor een paar dagen op de grond met een klamboe om mijn matras heen omdat het guesthouse nu heel druk is, dus een prima bescherming voor de muggen. Wat ik alleen niet helemaal bedacht had, is dat schorpioenen op die manier wel heel makkelijk in mijn bed kunnen kruipen. Ineens werd ik dus wakker van een verschrikkelijke pijn in mijn vinger en toen ik mijn zaklamp aanflitste zag ik dus een schorpioen van zo’n 5 of 6 centimeter op me zitten. Ik schrok me dus helemaal kapot en geloof dat ik het hele huis bij elkaar gegild heb.

Wij Hollanders weten natuurlijk niks van de gevaarlijkheid van zo’n steek van een schorpioen dus ik ben gelijk naar het ziekenhuis gebracht (toch best een voordeel dat je op het terrein van een ziekenhuis woont in zulke gevallen). Heb daar gelijk een anti-toxic injectie gehad en een of ander middeltje tegen zwellingen, en ondertussen was de pijn helemaal doorgetrokken naar mijn oksel. (Even ter voorstelling, in de tropengids wordt de steek van een ‘kleine’ schorpioen omschreven als relatief ongevaarlijk maar kan wel voor helse(!) pijnen zorgen. Stel je voor dat er allemaal naalden in je huid prikken, gecombineerd met dat je kokend water over je arm en hand hebt gehad, dan begrijp je een beetje wat ik in die arm voelde). Uiteindelijk kreeg ik te horen dat het helemaal niet gevaarlijk was maar alleen een tijdje pijn ging doen. Ik was ondertussen nog steeds ontzettend geschrokken en ook flink aan het huilen, want ik wist gewoon niet hoe gevaarlijk het was. Misschien moest mijn hand wel geamputeerd worden of in ieder geval mijn vinger. Wat toen gebeurde was wel heel geinig, de pharmacist keek me aan en zei: “Girl stop crying, why are you crying? Do you think that the scorpion has aids?” Ik zat meer te denken aan dat ik misschien wel allemaal gekke parasieten had, maar de pharmacist dacht gelijk aan aids. Dat is wel een super typerend over wat voor fabeltjes er hier allemaal rondgaan over HIV en aids.

Aids

Als we het toch over HIV en aids hebben, donderdag 1 december was de World Aids Day (hebben jullie er iets van gemerkt, Nederland?). Hier is in ieder geval uitgebreid gevierd. Zo noemen ze het ook, the celebration of world aids day. Deze dag werd in Banga Town gevierd op een groot grasveld van een primary school. Alle kinderen van alle primary en secondary scholen uit de buurt waren uitgenodigd, maar ook alle volwassenen waren welkom. Op deze dag kon je je gratis op HIV laten testen en er was een voetbalwedstrijd. Er werden liedjes gezongen door primary scholen over de gevaren van HIV en hoe je besmet raakt, en er werden dramastukken opgevoerd over mensen die te horen kregen dat ze HIV positief waren en hoe hun omgeving reageerde. Keypoint van de liedjes en drama was dat mensen die HIV positief zijn niet eng zijn, maar juist support nodig hebben van hun omgeving. Ik heb de hele dag rondgelopen en mensen aangesproken of ze een kort interview met me wilden doen over hun perceptie op HIV en op mensen die het virus hebben. De globale conclusie die ik nu kan trekken is best apart. De mensen in dit gebied van Kameroen zijn heel goed op de hoogte van hoe je besmet raakt en wat HIV of aids inhoudt. Toch zeggen ze bijna allemaal, als ik even verder vraag, dat ze geen condooms gebruiken of geen eigen scheerspullen hebben. Ze hebben de kennis allemaal wel, maar linken dat dus niet aan het feit dat ze zelf ook HIV kunnen krijgen.

Van tevoren heb ik het programma ingezien van de WAD en de planning was echt strak! Officieel zou de WAD om 10 uur beginnen en om 1 uur afgelopen zijn. Ik weet niet of jullie het begrip ‘African Time’ kennen, maar jullie kunnen je er vast wel wat bij voorstellen. Uiteindelijk hadden alle scholen zich zo rond half 12 verzameld en was de dag rond 5 uur afgelopen. Het was die dag echt stikheet en mijn sunblock kon niet tegen de zon op, dus ik ben voor de eerste keer verbrand. Wees dus maar niet al te jaloers op het weer hier, het heeft ook echt wel zijn nadelen!

Mount Cameroon

Vrijdag zijn we met de Nederlanders die nu in Banga zijn naar Buea vertrokken omdat we Mount Cameroon gingen beklimmen! Dat is met zijn 4100 meter de hoogste berg, of eigenlijk vulkaan, van West-Afrika. Uiteindelijk hebben we zondag tot en met dinsdag de berg beklommen en het was zwaaaar! De eerste anderhalve dag ben je alleen maar bezig met stijgen, en in een rap tempo ook. Zodra je bij de top komt ben je alleen maar bezig met dalen. Mijn knieen zijn op het moment van schrijven compleet stuk, maar het was het echt waard! Ik zal een aantal foto’s bij deze blog posten zodat jullie een beetje een impressie krijgen van wat ik allemaal gezien heb. De tocht ging echt van het hete regenwoud over in hete savanne, in droogte boven de boomgrens, in ijskoude windflarden op de top, in koude gestolde lavastromen, in warme zwarte aswoestijn en kratertoppen, in hete korenvelden, in heet regenwoud. Het was superzwaar, maar ook echt supermooi! In geen enkele manier te vergelijken met de huttentochten die ik in de Alpen gedaan heb. Niet echt beesten gezien op de savanne op een berggeit na, maar de wisseling in natuur was al indrukwekkend genoeg.

Ik was van plan wat te schrijven over mijn onderzoek en het werk in het ziekenhuis (ik heb bijvoorbeeld al een bevalling en besnijdenis gezien!), maar dat bewaar ik voor de volgende keer!

Tot slot nog een Quote van de Week: Onze gids van Mount Cameroon over het beklimmen van het hoogste punt van de vulkaan: ‘Officially there is another summit but it’s way too cold and windy there so we go to another summit’. En ik dacht altijd dat een berg maar één top had.. Als dat geen typische Afrika-logica is!

Trouwens, als je me gemaild hebt en ik heb nog steeds niet gereageerd, neem me niet kwalijk. Ik kan minder vaak naar internet dan verwacht en als ik er ben moet ik heeeel veel doen. Ik ga echt reageren, maar het kan wat dagen/weken duren ;-)

Welcome Whiteman!

Welcome! You're welcome! Welcome to Africa, how did you sleep this night? And how are the mosquitoes? Het eerste wat me opvalt hier in Kameroen is dat iedereen echt ontzettend aardig is. Al ontmoet je de bakker of de elektricien, iedereen wil je welkom heten en even een praatje met je maken. Ik val natuurlijk ook wel heel erg op omdat letterlijk iedereen hier zwart is. De mensen hebben dus gelijk door wanneer er een nieuwe whiteman (spreek uit als waiman) gearriveerd is in The Apostolic Hospital Banga Bakundu. Hier zal ik de komende twee maanden verblijven in het guest house, samen met een aantal andere whitemen die er al wat langer zijn dan ik.

Het guest house is voor Nederlandse begrippen heel primitief, met een kraan en douche met alleen koud water, en mocht de watertoevoer uitvallen een paar grote tonnen reservewater. Aan het plafond hangen peertjes en tl-buizen, hoewel die het niet altijd doen omdat ook de stroom regelmatig uitvalt. Gelukkig wonen we op het terrein van een ziekenhuis, dus er is een generator voor als de stroom langer dan een half uur uit is. Alles is het meest basic wat je je kunt voorstellen. We hebben precies 8 borden voor de 8 personen die er nu zijn en ook precies 8 glazen. Het is dus noodzakelijk om gelijk af te wassen na het eten. Dat moet sowieso, anders stikt het binnen no time van de mieren op het keukenblad. Er is geen wasmachine, dus dat wordt de komende maanden handwasjes doen.

Het kromme van de hele situatie is dat ons guesthouse voor Kameroenese maatstaven juist superluxe is.De meeste mensen hebben geen stromend water in hun huis en moeten er maar mee dealen als de stroom een paar uur uitgevallen is. Dat maakten Mayke (een whiteman die hier voor haar studie antropologie is) en ik ook mee toen we dit weekend na mijn aankomst naar Limbe gingen. We sliepen in een hotel waar om de haverklap de lichten uitsprongen, en in onze kamer zat geen raam. Ik was natuurlijk ook zo dom geweest om mijn zaklamp in het guesthouse te laten liggen, dus dat werd allemaal knap lastig met het schrale licht van mijn mobieltje. Wel lekker gezwommen in de zee (met zwarte stranden, van vulkaan zand, heel mooi!) en een glimp meegepakt van het nachtleven van Limbe.

In het ziekenhuis werk ik samen met Lorraine, die zuster is voor Give Milk Stop Aids. Zij heeft dus gesprekken met zwangere vrouwen die HIVpositief zijn of ze vervangende melk of borstvoeding willen geven. Gelijk gisteren, op mijn eerste werkdag, kwam er al een vrouw (of eigenlijk een meisje van 16) op gesprek bij wie ik gelijk mijn proefinterview mocht afnemen. Wat echt supervet was, is dat ze aan het begin van het interview nog stellig borstvoeding wilde geven, maar aan het einde toch de vervangende melk wilde geven. Supervet is misschien het verkeerde woord, omdat dit meisje net te horen heeft gekregen dat ze seropositief is en moet kiezen wat ze haar kindje gaat geven.

Er heerst een groot taboe hier op HIV op het platteland. Ik heb een aantal mensen gesproken over hun opvattingen over HIV en ze vinden het allemaal een hele enge ziekte. Samuel, met wie ik zondag in Limbe was, zei dat hij waarschijnlijk zijn vrouw zou verlaten als ze seropositief bleek te zijn. Mensen zijn er heel bang voor, het wordt gezegd dat het in de lucht zit en ze hebben extreem veel angst voor besmetting via scherpe objecten, zelfs glazen. Toch weten ze dondersgoed hoe je het wel en niet kan krijgen, want dat wordt uitgebreid geleerd op school. Ik denk dat die opvattingen uit bijgeloof voortkomen, maar dat zal ik nog wel ontdekken als ik meer interviews gedaan heb.

Verder moet ik nog wel wennen aan het Kameroense leven. Alles gaat 10x langzamer en minder productief dan in Nederland, maar de hitte is natuurlijk ook 10x zo erg. 2x douchen per dag is geen overbodige luxe, net zoals 2x per dag een grondige smeersessie met deet tegen de muggen. Het eten is wel erg lekker en vers, op het brood na, wat wit en droog is uit de grote stad, en hier in de buurt vies zoet kleffig. Ben blij dat ik mijn vezeltjes heb meegenomen! De aankomst in Douala van het vliegveld was trouwens ook wel hilarisch, het was dikke chaos met lange wachtrijen bij de paspoortcontrole. Iedereen kan naar de luggageroom, waar dus ook allemaal mannen met trollys staan te wachten om je bagage te dragen. Ik ben denk ik wel 20x aangesproken door mannen of ze me moesten helpen. En als ik dan nee zei, dan vroegen ze of er iemand op me wachtte. En als ik dan bevestigend antwoordde, wilden ze me wel de weg naar buiten wijzen voor veel geld. En als ik dan nee zei, dan stonden ze al met de telefoon in de hand om een belletje te doen tegen betaling. En zo ging het maar door, je kan er vast wel een voorstelling van maken. Ach well, this is the african way of life!

Nu in eenmaal in het internetcafe zit moet ik nog het een en ander toevoegen aan deze blog, want de verhalen over het verkeer hier kan ik jullie niet onthouden! Om naar Muyuka te komen waar het internetcafe is, duurt ongeveer een half uur. Je komt er door aan de kant van de weg een auto aan te houden, die daadwerkelijk een taxi is, of op dat moment besluit om een taxi te zijn. Vervolgens ga je rijden, en gaanderweg komen er steeds meer mensen bij. Ik ben hier gekomen met 4 mensen op de achterbank (best krap, maar oke) EN 4 mensen op de voorkant. Op de passagiersstoel zaten ik en een andere man, en de taxi chauffeur zat samen met nog een man. En het past nog verdacht goed. Ik zie mogelijkheden voor filereductie in Nederland! De wegen zijn hier eigenlijk te goed voor hoe de mensen rijden. Ze hebben namelijk lang niet allemaal een rijbewijs, maar kunnen wel heel hard over het asfalt scheuren. De meeste snelheidsmeters zijn kapot, dus je weet nooit zo goed hoe hard je echt gaat, maar het verbaast me niks als we vaak zo rond de 140km/u rijden terwijl je bij de weg een kruising tussen de bebouwde kom en een 80 km weg moet voorstellen. De drempels zijn levensgevaarlijk hoog, dus om de kilometer moeten we heel hard remmen. Ook spannen mensen touwtjes over de weg als ze geld nodig hebben. Dat is dan een soort geimproviseerde tolweg. En alle mensen pikken het ook nog! Wanneer mensen toeteren kan dat betekenen:

• Ik heb nog plek in mijn taxi, kom er bij!
• Ik heb geen plek meer in mijn taxi, doei!
• Ga aan de kant!
• Pas op ik ga je inhalen in een bocht (deze toeter is ook bestemd voor de tegenliggers)
• Ik ga met 100 km p/u die fietser inhalen

Goed, you get where I'm going. Helemaal hilarisch is dat de Afrikanen in de taxi utgebreid in Pidgin over ons whitemen gaat roddelen (het dialect van Engels wat bijna iedereen hier spreekt). Ik kan er nu nog geen zak van verstaan maar de meiden die hier al wat langer zijn wel, dus dat levert nog wel een hilarische situaties op.

Goed, dat was m weer. Ik denk dat ik over een week weer een blog schrijf, want het is erg lastig om bij internet te komen. Veel liefs uit hot and spicy Cameroon!

Ready to go!

Hoi allemaal, welkom op mijn reisblog!

Het is bijna zo ver; morgen ga ik naar Brussel. Daar vlieg ik om 19:10 en dan kom ik de volgende dag om 13.30 aan in Douala, Kameroen. Ik ga daar heen vanwege mijn bachelor opdracht. Voor de organisatie Give Milk Stop Aids (meer informatie kun je vinden als je naar givemilk.org gaat) ga ik een kwalitatief onderzoek doen naar de perceptie van zwangere vrouwen op HIV. Dit onderzoek zal ik op twee plaatsen uitvoeren; op het platteland in Banga en in een van de grootste steden van Kameroen: Douala. (Veel succes op google maps!)

Super leuk dat je met me mee reist. Op deze blog zal ik namelijk regelmatig een update geven van wat ik allemaal mee maak, waar ik ben en ik zal ook foto's online zetten, zodat jullie ook een beetje mee kunnen genieten. Als je nog niet in de mailinglist staat; onderaan deze pagina kun je je e-mail adres achterlaten. Dan krijg je elke keer bericht als ik een nieuwe blog online zet.

Veel liefs uit (nu nog) Nederland en ik hoop weer wat van jullie te horen in Kameroen.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Marloes